Bij traditionele massieve houtbouw worden houtelementen horizontaal op mekaar gestapeld. Het resultaat is een massieve houten muur, die in onze streken een dikte van 5,6 cm tot 9 cm heeft. Er worden relatief grote hoeveelheden hout gebruikt.

De verticale en horizontale stabiliteit van dit type constructie wordt gewaarborgd door de druksterkte van het hout, maar ook door het inbrengen van metalen staven en aansluitingen in de verschillende wanden. Wanneer de balken zich ten opzichte van elkaar zetten, treedt onvermijdelijk krimp op.

Daarom vereist dit systeem een bijzondere aandacht voor details. Door het drogen van het hout en de belasting van de structuur, treedt het krimpfenomeen tijdens de eerste jaren op. Bijgevolg moeten de nodige voorzorgen worden getroffen bij het vastzetten van bouwelementen zoals ramen, deuren, trappen of zuilen.

Om het krimpfenomeen te vermijden hebben sommige firma’s massief houten panelen ontwikkeld, waarin de balken rechtop worden gezet zoals boeken in een boekenkast: dit is de techniek van de verticale houtmassiefbouw. Bij deze configuratie gebeurt de belasting van het gebouw in dezelfde richting als de houtvezels. Dat is de richting waarin het hout de grootste weerstand heeft.

De integratie van de voorzieningen (elektriciteit, watertoevoer- en afvoer, domotica en verwarming) in de balken moet in een volledige, nauwkeurige, voorafgaande studie worden voorzien. De balken worden immers in de werkplaats genummerd en doorboord, zodat ze op de bouwplaats als een gigantische puzzel in mekaar kunnen worden gezet. Het ligt voor de hand dat het onmogelijk is om achteraf een balk in één van de wanden te vervangen.

Omwille van de bijzondere kenmerken van deze bouwwijze is ze slechts geschikt voor woningen en lichte structuren met hoogstens één verdieping. Achteraf wijzigingen aanbrengen is vrijwel onmogelijk. 

Bron: WTCB